Andrew Dominiks kijk op Marilyn Monroe

Blonde, de Netflix-film over Marilyn Monroe die is gebaseerd op het (deels fictieve) boek van Joyce Carol Oates, doet flink wat stof opwaaien. Alhoewel de film ook positieve reviews krijgt, is er veel kritiek op het beeld dat schrijver/regisseur Andrew Dominik hier van haar creëert.

Het is interessant om de discussie over de film te volgen, want die legt veel bloot over de discrepantie die soms ontstaat tussen wat makers willen vertellen en wat ze uiteindelijk laten zien.

Madeleijn van den Nieuwenhuizen vatte het ongemak in een column in NRC goed samen: “Het is een film die onder het mom van een progressievere tijdsgeest verheerlijkt wat hij pretendeert te bekritiseren”. En inderdaad, wie echt kritisch kijkt ziet weliswaar een film die commentaar levert op de objectificatie van vrouwen, maar die het hoofdpersonage ondertussen zelf ook weer reduceert tot lustobject.

Waar richten de makers van Blonde nu precies hun spot op? Voor welke lens hebben zij gekozen? Welk gezichtspunt wordt hier ingenomen? Specifieker: wat voor beeld wordt hier gecreëerd van een iconische vrouw? Wat voor invloed heeft dat op de nalatenschap van deze vrouw? En wat zegt dat beeld over slachtofferschap, over misbruik, over seksualisering van vrouwen?

Blonde, sinds 28 september te zien op Netflix, is een perfecte casestudy voor wie bewuster wil kijken naar de representatie van vrouwen in fictie. Vooral streamen dus, en de discussie volgen.