In a Barbie world

In a Barbie World

In de weken rond de release van de (zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen) highly anticipated release van Barbie verscheen een enorme hoeveelheid aan opiniestukken, essays en analyses over de film. De speelfilm over het iconische stuk speelgoed riep vooral veel vragen en discussie op, zo bleek.

Was Barbie nou een feministische film? Of toch niet? Of allebei tegelijk? Konden commercie en idealisme eigenlijk wel samengaan? Heeft het zin die feministische boodschap er zo expliciet in te hameren of jaag je dan een deel van je publiek weg? Kan een film die is geproduceerd door een beursgenoteerde multinational überhaupt subversief zijn? Of was het juist knap dat Gerwig het in zo’n commerciële blockbuster voor elkaar kreeg "radicale" standpunten in te nemen?

In haar nieuwsbrief The Unpublishable (waarin ze de mythes en marketingtrucs van de beautyindustrie probeert door te prikken) stelt de Amerikaanse journalist Jessica Defino in een post met als titel Barbie Has Cellulite (But You Don't Have To dat je de (schoonheids)normen die Barbie vertegenwoordigt niet tegelijkertijd kunt ondermijnen én behouden: “The beauty standards are the politics, or at least part of them. (And yes, sure, Gerwig’s cast is diverse — but it’s diverse in the seemingly expansive but ultimately narrow way of modern industry marketing, which embraces every body as a means to position every body as needing correction: white skin and brown skin, but always clear skin; cis bodies and trans bodies, but always hairless bodies; red lips and bare lips, but always full lips — parting to reveal perfectly straight, perfectly white teeth; younger actresses and older actresses, but always eerily ageless actresses.)”

Gerwig mag dan vinden dat ze een subversieve film heeft gemaakt, aldus Defino, maar volgens haar ondermijnen de talloze officiële merchandiseproducten die in het kielzog van Barbie worden uitgebracht de boodschap van de film: stijl- en krultangen, make-up, serums, tandpasta die je tanden witter maakt... de lijst is eindeloos.

Dat zorgt voor een ongemakkelijk contrast met de boodschap van de film, waarin Barbie erachter komt dat ze liever menselijk en niet-perfect is. Defino: “Accept your imperfections! the movie yells in its make-believe world. Now reject them! it counters in the real one. Meditate on death! the production proposes. Obliterate all superficial signs of mortality! its products argue.”