'Ik heb niet de carrière gehad die mannelijke collega’s kregen'

'"Het strijdbare thema van de dag: ‘Fuck de canon!’ Maar waarom eigenlijk? En hoe dan? Dat legt gastvrouw Floortje Smit, adjunct-directeur van Het Ketelhuis, nog even uit. Toen in 2007 de eerste en vooralsnog enige poging tot het opstellen van een ‘Canon van de Nederlandse film’ werd ondernomen, leverde dat een lijstje op van zestien films. Smit: “Daarover was veel ophef, want Soldaat van Oranje stond er niet op.” Waar niemand zich publiekelijk over opwond: “Nul vrouwelijke regisseurs. Nul regisseurs van kleur. Dat zou nu niet meer kunnen.”

Smit refereert ook aan hoe het Britse filmvakblad Sight and Sound elke tien jaar zo’n duizend vermaarde filmcritici uitnodigt om een tophonderd van beste films aller tijden samen te stellen. “In 2012 aangevoerd door Vertigo (1958) van Alfred Hitchcock: de ultieme male gaze-film van de ultieme male gaze-regisseur. Tien jaar later – post #MeToo – bleek deze topper te zijn ingeruild voor Jeanne Dielman 23, quai du commerce, 1080 Bruxelles (1975) van de Belgische Chantal Akerman, een feministisch monument waarin we ruim drie uur kijken naar de huishoudelijke klusjes van een huisvrouw.”

Hoewel het belang van die baanbrekende film algemeen wordt erkend, werd de verkiezing door mannelijke filmkenners, onder wie regisseur Paul Schrader, meteen aangevallen als “doorgeslagen wokisme”. Smit vraagt zich fijntjes af of eerdere verkiezingen niet ook door toenmalige bepalers van de tijdsgeest werden beïnvloed. “Elke canon is een barometer van zijn tijd. Een momentopname die pretendeert de eeuwigheid te vertegenwoordigen.”'

De rest van het verslag van Karin Wolfs lees je via de link hieronder.